Како нашите зли мисли се пренесуваат на другите и предизвикуваат несреќа кај нашите најблиски

Старецот Порфириј ни одржа лекција за тоа како лошите мисли излегуваат од нас и потоа се пренесуваат на нашите најблиски, а нив навистина ги снајде зло.

„Ние ја пренесуваме нашата злоба на мистериозен начин, а кога мислиме зло, тогаш тоа навистина може да се случи“, вели еден старец од Света Гора за тоа како нашите зли мисли ги прават несреќни нашите најблиски.
Човекот има такви духовни сили во себе што може да го пренесе и доброто и злото во својата околина. Ова се многу чувствителни теми. Кога ги обработуваме, потребна е голема грижа. Треба да гледаме на се на добар начин.

Да не мислиме ништо лошо за другите. Дури и еден поглед, дури и само една воздишка, влијае на нашите сакани. Дури и најмал гнев предизвикува зло. Да имаме добрина и љубов во душата, тоа им го пренесуваме на другите.

Внимаваме да не се лутиме на луѓе кои ни штетат; ние само треба да се молиме за нив со љубов. Што и да ни прави ближниот, никогаш не треба да мислиме лошо за него. Никогаш не треба да мислиме на друг дека Бог ќе му испрати некое зло или дека ќе го казни за неговиот грев. Ваквото размислување предизвикува големо зло без ние воопшто да го забележиме. Често се лутиме и му велиме на друг: не се плашиш ли од Божјата правда, не се плашиш ли дека Бог ќе те казни?

Во друга прилика пак велиме: Господи, нема кој друг, ќе те казни за тоа што си го направил, или во спротивно: Боже мој, не дозволувај да падне зло врз тој човек за тоа што ми го направи, или: Нека не се случи ова и тоа нешто лошо. Во сите овие случаи, длабоко во нас лежи желбата другиот да биде казнет. Но, наместо да го признаеме нашиот гнев поради неговата грешка, ние го прикажуваме нашиот гнев на друг начин и се преправаме дека му се молиме на Бога за нашиот ближен. Но, на тој начин, ние, всушност, го пцуеме нашиот брат. Дури и кога велиме: нека види Господ – и тогаш расположението во нашата душа делува на некој мистериозен начин, тоа влијае на душата на нашиот ближен и му се случува нешто лошо.

Кога имаме зли мисли, тогаш некоја зла сила излегува од нас и се пренесува на нашиот ближен, како што се пренесува глас со помош на звучни бранови, и навистина зло го снајде нашиот ближен. Ние ја пренесуваме нашата злоба на мистериозен начин. Бог не предизвикува зло, туку човечката злоба. Бог не казнува, но нашето лошо расположение мистериозно се пренесува во душата на нашиот ближен и му нанесува штета. Христос никогаш не сака зло. Напротив, Тој вели: Благословувајте ги оние што ве проколнуваат…
Завист и злоба, т.е. она што луѓето обично го нарекуваат магија е многу грда работа. Тоа е злобно влијание, кое настанува кога некој чувствува завист кон друг или кога нешто или некого посакува на погрешен начин. Тука е потребна голема грижа. Зависта предизвикува големо зло кај луѓето. Тој што завидува нема ни поим за предизвикување зло.

Но, кога некој е Божји човек кој се исповеда, се причестува и носи крст, ништо не може да му наштети. Дури и да го нападнат сите демони, не можат ништо да му направат. Во нашата душа постои оддел кој се вика моралист. Овој моралист протестира кога ќе види дека некој залутува, иако тој што осудува, во многу случаи, залутал на ист начин. Но, тој не почнува да се расправа со себе, туку со соседот. Господ нема да го направи тоа. Христос ни кажува во Евангелието: Дали вие, кои ги поучувате другите, не се поучувате себеси? Ти што проповедаш да не крадеш, дали крадеш? (Римјаните 2, 21-22). Можеби не крадеме, но убиваме: злото го припишуваме на друг, а не на себе. Велиме на пример: требаше да го направите ова, но не го сторивте; тоа ти се случи! Всушност, во тој случај сакаме да му се случи зло на другиот. Кога мислиме на злото, тогаш тоа навистина може да се случи. На мистериозен и незабележлив начин ја намалуваме силата потребна за добро кај друга личност и му нанесуваме штета. Можеме да предизвикаме да се разболи, да ја изгуби работата или имотот и слично. На тој начин не само што им нанесуваме штета на ближните, туку и на самите себе затоа што се оддалечуваме од благодатта Божја. Потоа се молиме, но не нè слушаат. Бараме, а не добиваме. И зошто? Затоа што на грд начин прашуваме.

Мора да најдеме начини да се излечиме од скриената тенденција во нас да злонамерно негуваме чувства или развиваме мисли за другите луѓе. Голема тајна е што, всушност, се крие во нашата душа и како она што се крие во неа може да влијае на личности и настани. Истото не се случува ако внимателно кажеме дека нашиот ближен не живее како што треба, и го молиме Бога да му помогне и да му даде покајание. Кога некој се моли за ближниот или му посака добро, тогаш од него излегува добра сила, се префрла на брат му, го исцелува, го зајакнува и оживува. Тајната е како таа моќ излегува од нас. Оној, пак, кој носи добро во себе, мистериозно и нежно ја испраќа таа добра сила на другите. Тоа зрачи со светлина врз соседот, што создава заштитен круг околу него и го штити од злото. … Ниту на доброто ниту на злото не влијаат далечините. Можеме да испратиме и добро и зло на бесконечни растојанија. … Она што не може да се искаже обично има поголема моќ од зборовите…