Манастирите како центри за духовно исцеление и молитва

Монасите се составен дел на Црквата и не треба да се гледаат како независни од светот на Црквата. Монасите се обврзани со истото Евангелие како и другите христијани и тие треба себеси да се насочат кон мисионерските и пастирски потреби на Црквата (кога е потребно). Иако основната улога на монасите е да се најдат на богослужба и со голема посветеност да се молат, тие исто така имаат долга историја како мисионери.

Како пример ќе ги издвоиме многуте големи манастири во Русија, кои иако биле основани на далечни места, сепак станале центри за поклонение, привлекувајќи безброј луѓе. Цели градови често биле градени околу манастирите, најмногу поради тоа што монасите посегнале по Евангелието и работеле меѓу народот. Каде што имало потреба, монасите одговарале со донации и евангелско сведочење.

Во овие тешки времиња кога луѓето страдаат од економски тешкотии, губење на работни места и запленување на нивните домови, монасите знаат да донесат поинаква перспектива која може да даде надеж на тие што целосно ја изгубиле надежта. Манастирите станаа центри за духовно исцеление и зајакнување. Луѓето кои тешко наоѓаат значење во нивните животи можат да заминат со една поинаква визија, стекната преку внатрешната работа на монасите кои земаа улога на терапевти за оние кои страдаат.

Силата на православните манастири не е иста како и во другите манастири, секоја манастирска заедница има свое сопствено изразување, најчесто доста поразлично од другите манастири. Во Грција и Русија, постојат монашки заедници кои работат на печатарски преси, се грижат за стари и немоќни лица, имаат сопствени православни библиотеки во градовите, живеат како пустиници, се грижат за одморалишта и домови, предаваат по школите, па дури понекогаш опслужуваат парохии.

Монаштвото не е нешто што се изучува академски, туку се стекнува со долгогодишна борба, преку послушност, долги ноќи поминати во молитва, подвижнички вежби и заеднички живот. Монахот, кој е верен на својот повик, честопати се гледа себеси како почетник, иако бил монах четириесет години, бидејќи сфатил колку е далеку од совршенството што доаѓа со целосното предавање на Христа.

Многу луѓе би сакале да го гледаат монаштвото на романтичен начин, каде што монасите тивко и мирно би живееле прикриен живот, покрај тоа што има монаси кои работат со луѓето како духовни отци, проповедници, наставници, кои на активен начин му служат на светот. Секој монах и секој манастир одделно се повикуваат за служба на Бога и Неговата Црква, како што сака Бог. Затоа, опасно е кога судиме манастир или монах од нашата идеализирана слика за тоа, како треба тие да изгледаат и што треба да прават, зашто дури и на Света Гора, има многу видови на монашки изразувања, ниту еден не е подобар од другиот, и сето тоа врз основа на просветлувањето на Светиот Дух, додека монахот се труди да живее според евангелскиот живот.

Иако Православната црква нема религиозни редови како Латинската, постојат различни стилови на монашки живот во Православието, и индивидуално и во заедница. Воглавно некои манастири се повеќе литургиски ориентирани, други знаат да бидат поаскетски, некои можат да имаат одредена мистична традиција, а некои се повеќе насочени кон духовно водство и отвореност кон светот заради грижа и советување. Овие различни стилови на монаштво, кои имаат и лична и корпоративна форма, не се формално одредени, ниту пак за нив има официјален закон. Тие се резултат на органски развој под живата Божја благодат.

Сепак, сите монаси ги делат заедничките завети за сиромаштија, целомудреност, постојаност и послушност, секогаш следејќи ги Исусовите зборови кои се камен-темелник за овој живот: „Бидете совршени како што е совршен вашиот небесен Отец“.

Со љубов во Христа

Игумен Трифон